W dniu 13 czerwca 2018 r. uczestniczyłem w konferencji zorganizowanej przez Ministerstwo Zdrowia pt. ”Pacjent i system – zasady działania opieki medycznej”. Była ona częścią narodowej debaty o zdrowiu i odpowiedzią na decyzję o zwiększeniu wydatków na ochronę zdrowia (do poziomu 6% PKB w 2024r.).

Konferencję otworzył Minister Zdrowia prof. Łukasz Szumowski, a główne założenia przedstawił prof. Piotr Czauderna. We wprowadzeniu poruszono zagadnienie konieczności optymalnego zaplanowania wykorzystania większych niż dotychczas środków finansowych. Przedstawiono założenia dotyczące  m.in. zagadnień opieki skoncentrowanej na pacjencie, bezpieczeństwa pacjenta, mierników/wskaźników jakości oraz procesów poprawy opieki.

W trakcie sesji wykładowej zatytułowanej „Zmieniająca się rola państwa w systemach ochrony zdrowia w krajach rozwiniętych” trzej wykładowcy z zagranicy: dr N. Dhingra-Kumar (WHO), E. Jylling (Region Zdrowotny w Danii), L. Poliakowa (doradca Ministra Zdrowia Czech) przedstawili swoje wystąpienia. Zwrócili uwagę na istotność zagadnienia ukierunkowania systemów ochrony zdrowia na potrzeby pacjenta. Przywołano dowody na lepsze wyniki zdrowotne uzyskiwane w działających systemach oraz międzynarodowe opracowania takie jak „Health 2020” i deklarację z Tokio dotyczącą bezpieczeństwa pacjentów. Podkreślono także fakt, iż obecne systemy nie nadążają za potrzebami i wymaganiami pacjentów, a główną tego przyczyną są starzenie się społeczeństw, rosnąca liczba chorych przewlekle i wielochorobowość oraz rosnące oczekiwania.

W dalszej części odbyły się sesje poświęcone trzem zagadnieniom. Pierwsza z nich dotyczyła podstaw ustrojowych i regulacji konstytucyjnych dotyczących zdrowia. Druga odnosiła się do systemu zorientowanego na pacjenta, a ostatnia do efektywności ochrony zdrowia. Po prezentacjach wykładowych prowadzono także dyskusje na powyższe tematy.

Mogę stwierdzić, że problematyka podstawowej opieki zdrowotnej była uwzględniana przez prelegentów i dyskutantów w bardzo niewielkim stopniu. Sam zabrałem głos w sprawie szczególnego znaczenia opieki skoncentrowanej na pacjencie w medycynie rodzinnej. Skrytykowałem także pojawiające się w dyskusji opinie dotyczące karania (np. finansowego lub ograniczeń w opiece) pacjentów za nie wypełnianie zaleceń pracowników ochrony zdrowia. Takie rozwiązania, moim zdaniem, mogą znacznie pogorszyć relacje między nami- lekarzami rodzinnymi, a pacjentami i ich rodzinami.

Na zakończenie wyrażam opinie, mając nadzieję, że nie jest ona nadmiernie optymistyczną, iż debata o zdrowiu i organizowane w jej ramach konferencje będą miały wpływ na decyzje polityków dotyczące nowych, korzystnych rozwiązań w ochronie zdrowia.

T Tomasik                                                                                                    

Prezes KLRwP